2026: Η χρονιά που η κυβέρνηση πρέπει να παραδώσει «αποδείξεις» και όχι συνθήματα και υποσχέσεις
Για ακόμη μια χρονιά ο πρωθυπουργός τήρησε την παράδοση να εξαγγέλλει λίγο πριν την ψήφιση του προϋπολογισμού θετικά οικονομικά μέτρα για κοινωνικές ομάδες. Φέτος το πουγκί άνοιξε περισσότερο για να αντιμετωπιστεί το οξύ θέμα της στέγασης και των αυξημένων ενοικίων αλλά και τα χρονίζοντα προβλήματα των αγροτών.
Οι παροχές του πρωθυπουργού δεν δείχνουν μόνο ότι η οικονομία πάει καλά και άρα υπάρχουν λεφτά για να επιστραφούν στους πολίτες, αλλά αποκαλύπτει και ένα πολιτικό σχεδιασμό για το 2026 που θα είναι η τελευταία χρόνια πριν τις εκλογές οι οποίες με βάση τις πρωθυπουργικές δεσμεύσεις θα γίνουν την άνοιξη του 2027.
Το 2026 δεν θα είναι απλώς άλλη μία χρονιά διακυβέρνησης. Θα είναι το έτος-γέφυρα ανάμεσα στη «δεύτερη τετραετία» ως σχέδιο και στη «δεύτερη τετραετία» ως απολογισμό. Με τον Προϋπολογισμό του 2026 να κλειδώνει πολιτικές επιλογές, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπαίνει σε ένα πιο απαιτητικό τερέν: λιγότερη ανοχή για γενικόλογες υποσχέσεις, περισσότερη πίεση για μετρήσιμα αποτελέσματα, ειδικά σε εισόδημα και καθημερινότητα.
Ο κεντρικός άξονας που επαναδιατυπώνει το Μαξίμου είναι η συμπίεση της απόστασης με την υπόλοιπη Ευρώπη, όχι ως σύνθημα αλλά ως μισθός στο ΑΤΜ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός επανέφερε καθαρά τον πήχη: κατώτατος μισθός 950 ευρώ και μέσος μισθός 1.500 ευρώ, ως στόχοι της κυβερνητικής δέσμευσης. Εδώ κρίνεται όλο το πολιτικό κεφάλαιο του 2026: αν οι αριθμοί μεταφραστούν σε πραγματική αγοραστική δύναμη ή αν μείνουν ωραίοι τίτλοι σε Powerpoints.
Απρίλιος 2026: Ο κατώτατος μισθός ως «μηχανή μετάδοσης» σε όλο το σύστημα
Το ημερολόγιο έχει ήδη έναν σταθμό-κλειδί. Από 1η Απριλίου 2026 προβλέπεται νέα αύξηση κατώτατου μισθού, με αλυσιδωτές επιδράσεις: επίδομα ανεργίας, μητρότητας, τριετίες, υπερωρίες, και – κρίσιμο πολιτικά – αντίστοιχη αναπροσαρμογή αποδοχών στον δημόσιο τομέα λόγω της σύνδεσης της βάσης. Αυτό το «συμπαρασύρει προς τα πάνω» είναι το χαρτί της κυβέρνησης για να απαντήσει σε δύο κατηγορίες ταυτόχρονα: ότι οι αυξήσεις είναι «για λίγους» και ότι η κοινωνική πολιτική είναι αποσπασματική.
Όμως υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα: ο κατώτατος μισθός δεν αρκεί από μόνος του όταν το ενοίκιο τρώει μισό εισόδημα. Εκεί ακριβώς η κυβέρνηση θέλει το 2026 να γίνει η χρονιά που θα αντιμετωπιστεί όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται η ακρίβεια γι’ αυτό και δεν αποκλείονται επιπλέον μέτρα που θα ανακοινωθούν μαζί ή λίγο μετά την αύξηση του κατώτατου μισθού και θα στοχεύουν στην μείωση των τιμών στο σουπερμάρκετ και στην καθημερινότητα.
Στέγαση: Από «πρόβλημα» σε κυβερνητική πρώτη γραμμή
Η κυβέρνηση δείχνει ότι αντιμετωπίζει το στεγαστικό ως πεδίο που μπορεί να κρίνει εκλογές. Στο πλαίσιο του προϋπολογισμού, παρουσιάστηκε δέσμη έξι παρεμβάσεων με κοινό παρονομαστή την αύξηση προσφοράς και τη στοχευμένη ελάφρυνση μεγάλων κοινωνικών ομάδων. Άλλωστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός με ανάρτηση του στο facebook μετά το τέλος της ψήφισης του προϋπολογισμού ανέφερε ότι «το στεγαστικό καθίσταται μία από τις κύριες προτεραιότητες του φετινού προϋπολογισμού και η αντιμετώπιση του γίνεται ειδικό κομμάτι της πολιτικής για να ελαφρυνθούν τα βάρη στις πλάτες των πολιτών».
Το στοίχημα εδώ είναι διπλό: να αυξηθούν πραγματικά τα διαθέσιμα σπίτια (όχι απλώς να μετακινηθούν από πλατφόρμα σε πλατφόρμα) και να μην τιναχτεί στον αέρα η «κοινωνική συμμαχία» της μεσαίας τάξης, που βλέπει τα ενοίκια να λειτουργούν σαν δεύτερος φόρος.
Μεταρρυθμίσεις με πολιτικό κόστος: ο ΟΠΕΚΕΠΕ ως test αξιοπιστίας
Στο 2026 η κυβέρνηση δεν μπορεί να ζητά μόνο χρόνο. Πρέπει να δείξει ότι «σπάει καθεστώτα». Η μεταφορά του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ αναδεικνύεται ως εμβληματική επιλογή: παρουσιάζεται ως ο πυρήνας μιας μεταρρύθμισης που θα εκσυγχρονίσει οριστικά το σύστημα πληρωμών και θα κόψει παθογένειες δεκαετιών – με παραδοχή ότι θα υπάρξουν τριβές και καθυστερήσεις στη μετάβαση. Είναι από εκείνα τα μέτρα που δεν γράφουν ωραία σε προεκλογικά φυλλάδια, αλλά αν πετύχουν αλλάζουν μια ελληνική κακοδαιμονία κι αν αποτύχουν, γράφουν τίτλους.
Η ΔΕΘ 2026: Το «γενναίο» πακέτο δεν είναι επιλογή, είναι πολιτική «υποχρέωση»
Το φθινόπωρο του 2026, η ΔΕΘ δεν θα είναι απλώς η παραδοσιακή «σκηνή εξαγγελιών». Θα είναι πολιτικός καταλύτης. Η αγορά, τα νοικοκυριά και – κυρίως – οι ψηφοφόροι θα περιμένουν κάτι περισσότερο από διορθωτικές κινήσεις: φοροελαφρύνσεις που φαίνονται, ενισχύσεις που στοχεύουν, και μέτρα που απαντούν σε ακρίβεια/στέγη/εισόδημα με τρόπο που να μην μοιάζει με προεκλογικό πανικό. Και εδώ υπάρχει το όριο που δεν συγχωρεί: η δημοσιονομική πειθαρχία. Γιατί «γενναία μέτρα» χωρίς αξιοπιστία στις αγορές είναι σαν να μοιράζεις σε καταιγίδα ομπρέλες… από χαρτί.
Το πολιτικό ρολόι: Εκλογές το 2027, αλλά η τελική ευθεία αρχίζει νωρίτερα
Τυπικά, ο Πρωθυπουργός επιμένει ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν το 2027. Πρακτικά όμως, από το φθινόπωρο του 2026 και μετά η πολιτική λειτουργεί ήδη σε ρυθμούς κάλπης: κάθε μέτρο «ζυγίζεται» ως προεκλογικό, κάθε αστοχία μεγενθύνεται, κάθε κοινωνική ομάδα ζητά το δικό της μερίδιο. Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να μπει σε αυτή τη φάση με τρία χαρτιά στο τραπέζι: σταθερότητα, αυξανόμενα εισοδήματα, και μια ατζέντα καθημερινότητας που δείχνει χειροπιαστή.
Η αντιπολίτευση, από την άλλη, θα επενδύσει στο αντίθετο αφήγημα: ότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν στο σούπερ μάρκετ, ότι η στέγη είναι εκτός ελέγχου, ότι οι ενισχύσεις είναι «ασπιρίνες». Αυτό δεν είναι θεωρία – είναι το πεδίο σύγκρουσης που ήδη αποτυπώνεται στη ρητορική γύρω από τον προϋπολογισμό.
Το συμπέρασμα για το 2026 είναι απλό και σκληρό: η κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει σε εκλογικό ορίζοντα (όποτε κι αν αυτός κλειδώσει) με «καλές προθέσεις». Χρειάζεται αποτέλεσμα σε μισθούς, ενοίκια, υπηρεσίες κράτους και κανόνες αγοράς. Αν το πετύχει, θα έχει το προνόμιο να μιλήσει για τρίτη θητεία με όρους σχεδίου. Αν όχι, θα μιλάει για «στόχους» και θα ακούει «δικαιολογίες». Και στην πολιτική οι δικαιολογίες έχουν μικρή διάρκεια ζωής ιδίως αν αρθρώνονται προεκλογικά.
Διαβάστε επίσης
Αγροτικά μπλόκα: Όριο το Σαββατοκύριακο βάζει το Μαξίμου για τη διάλυσή τους
