Ροδόπη: Συνταξιούχος έδωσε «δεύτερη ζωή» σε νεκρό δέντρο – Το μετέτρεψε σε μια μεγάλη ποντιακή λύρα (pics)

10 ώρες πρίν

6 2 λεπτά ανάγνωσης

Δεύτερη ζωή σε ένα «πεθαμένο» δέντρο έδωσε ο 69χρονος συνταξιούχος Ηλίας Κωνσταντινίδης, μετατρέποντάς τον κορμό του σε μία τεράστια ποντιακή λύρα, η οποία μαζί με τη βάση έχει ύψος 2,5 μέτρα και σήμερα κοσμεί την αυλή του σπιτιού του, στον οικισμό παλιννοστούντων, στις Σάπες Ροδόπης.

«Αυτό το δέντρο στην αυλή του σπιτιού είχε μεγαλώσει πάρα πολύ και όταν είχε αέρα κουνιόταν και φοβόμουν ότι θα πέσει πάνω στο σπίτι. Δυστυχώς σιγά σιγά άρχισε να σαπίζει και κάποια στιγμή ξεράθηκε και πέθανε. Τότε είπα να του δώσω μία δεύτερη ζωή χωρίς να το κόψω και, πριν περίπου έξι μήνες, το έκανα μία ποντιακή λύρα», εξήγησε μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κωνσταντινίδης, ο οποίος τα τελευταία 10 χρόνια έχει ως χόμπι την κατασκευή ξύλινων αντικειμένων.

Δίνοντας ζωή στα ξύλα

Με την κατασκευή αντικειμένων από ξύλο άρχισε να ασχολείται πριν περίπου 10 χρόνια.
«Αυτό είναι το χόμπι μου. Μου αρέσει πολύ να κάνω ξύλινα αντικείμενα, αλλά όταν ξεκινάω να κάνω κάτι με τα ξύλα δεν έχω πάντα όρεξη. Όταν έχω όρεξη, τότε και 24 ώρες να δουλεύω ούτε κουράζομαι, ούτε τίποτα, γιατί αγαπάω αυτό που κάνω.

Αυτό το χόμπι ξεκίνησε το 2015, αλλά τότε δούλευα ακόμη σκληρά και δεν είχα χρόνο. Έφτιαξα διάφορα αντικείμενα από ξύλο και πριν έξι μήνες σκέφτηκα να δώσω μία δεύτερη ζωή στο δέντρο που είχε ξεραθεί στην αυλή του σπιτιού μου. Μου πήρε τέσσερις μέρες να το φτιάξω. Δεν δούλευα όλη μέρα. Με τα μηχανήματα έκοβα από δω κι από κει, αυτά έγιναν γρήγορα, αλλά οι λεπτομέρειες ήθελαν χρόνο. Τώρα περνάει ο κόσμος από το δρόμο, βλέπει τη λύρα στην αυλή του σπιτιού μου και τη φωτογραφίζει», εξηγεί ο κ. Κωνσταντινίδης.

Από τραπεζικός, χειριστής χωματουργικών μηχανημάτων

Ο Ηλίας Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στο Σοχούμι της Γεωργίας το 1956. Εκεί εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος και για 25 χρόνια έπαιζε ντραμς.

«Ζούσαμε καλά στο Σοχούμι, αλλά δυστυχώς ο πόλεμος κατέστρεψε τη ζωή μας και έτσι το 1993 αποφασίσαμε με την οικογένειά μου να φύγουμε στην Ελλάδα, στη μάνα Ελλάδα. Το 1991 είχε έρθει στην Ελλάδα η αδελφή της γυναίκας μου και είχε εγκατασταθεί στις Σάπες. Γι’ αυτό είπαμε κι εμείς να πάμε στις Σάπες και μετά να δούμε τι θα κάνουμε. Εγώ ήθελα να πάμε στην Αθήνα, αλλά μπήκα σε ένα πρόγραμμα και βρήκα δουλειά στις Σάπες. Δούλεψα σε μια εταιρεία και κάναμε 150 σπίτια. Όμως η δουλειά ήταν πολύ σκληρή» αφηγείται ο κ.Κωνσταντινίδης και προθέτει:

«Όταν ζούσα στη Γεωργία, στο Σοχούμι, ποτέ δεν είχα πιάσει φτυάρι. Εκεί δούλευα στην τράπεζα, κρατούσα στυλό και έβαζα 50-60 υπογραφές την ημέρα. Κι εδώ έπιασα για πρώτη φορά τσουγκράνα, κασμά, φτυάρι. Αναγκάστηκα από τις συνθήκες και ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Μετά είπα ότι πρέπει να μάθω να χειρίζομαι τα μηχανήματα για να διευκολύνω λίγο τη ζωή μου. Και τα κατάφερα, γιατί όταν θέλεις κάτι και βάλεις πρόγραμμα θα το κάνεις. Έγινα χειριστής χωματουργικών μηχανημάτων και έκανα αυτή τη δουλειά κάπου 30 χρόνια. Έτσι κατάφερα να μεγαλώσω τα παιδιά μου και να τα κάνω να σταθούν στα πόδια τους».