Mira Nair: Η πολιτικοποιημένη μητέρα του Μαμντάνι που σκηνοθέτησε χολιγουντιανούς σταρ και αρνήθηκε το «The Devil wears Prada»
Ο Ζοχράν Μαμντάνι έγραψε ιστορία με την επιτυχημένη υποψηφιότητά του ως ο πρώτος Μουσουλμάνος που εκλέχθηκε δήμαρχος στη Νέα Υόρκη.
Ο 33χρονος κατάφερε να υποστηριχθεί τόσο από ισχυρούς δισεκατομμυριούχους όσο και από ενθουσιώδεις νέους ακτιβιστές, προβάλλοντας τον εαυτό του ως έναν απλό Νεοϋορκέζο που πέρασε την παιδική του ηλικία στην Αφρική.
Πρόσφατα παντρεύτηκε την Σύρο-Αμερικανίδα εικονογράφο Ράμα Ντουάτζι και αποτελεί ενεργή φωνή του κινήματος «Ελευθερία στην Παλαιστίνη», ενώ έχει κερδίσει τη συμπάθεια ακόμα και αριστερών Εβραίων, όπως του φιλικού και ιδιόρρυθμου Τζακ Σλόσμπεργκ, μέλους της οικογένειας Κένεντι.
Ωστόσο, η μητέρα του, η καταξιωμένη σκηνοθέτιδα Μίρα Ναΐρ, σπάνια αναφέρεται πέρα από τον ρόλο της ως… μητέρα του.
Καθώς ο Μαμντάνι ανεβαίνει ραγδαία στην πολιτική σκηνή της Νέας Υόρκης, η Ινδή σκηνοθέτιδα Μίρα Ναΐρ, Ινδουίστρια από την πολιτεία Ορίσα, παραμένει στη σκιά.
Σήμερα, η Ναΐρ φέρεται να ζει στην Αφρική, όπου και εργάζεται ο πατέρας του Μαμντάνι ως ακαδημαϊκός ειδικός σε πολιτικά ζητήματα.
Στο παρελθόν, όμως, δίδαξε κινηματογράφο στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, ενώ ο Μμαντάνι ήταν ακόμα νεαρός.
Η ίδια είναι αναγνωρισμένη αφηγήτρια της ινδικής και γενικότερα νοτιοασιατικής εμπειρίας της διασποράς.
Η Ναΐρ απέσπασε διεθνή αναγνώριση για την πρωτοποριακή της ταινία Mississippi Masala (1991 — το έτος που γεννήθηκε ο Μαμντάνι), η οποία καταπιάστηκε με τα κοινωνικά ταμπού γύρω από τις διαφυλετικές σχέσεις στον αμερικανικό Νότο, με πρωταγωνιστές τη Σαρίτα Τσαουντούρι και τον Ντένζελ Ουάσινγκτον.
Με τον πρώτο της σύζυγο, καθηγητή της στο Χάρβαρντ Βίκτορ Έπσταϊν, χώρισαν φιλικά το 1987 ώστε να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στο έργο. Ο ίδιος ο Μαμντάνι αποτελεί προϊόν διαθρησκευτικής αγάπης και του θάρρους να πας κόντρα στην παράδοση.
Όταν ο Μαμντάνι ήταν παιδί, η μητέρα του διασκεύασε για τον κινηματογράφο δύο βιβλία που αφορούσαν αγόρια νοτιοασιατικής καταγωγής στην Αμερική: The Namesake (2006) με τον Καλ Πεν, και The Reluctant Fundamentalist (2012) με τον Ριζ Άχμεντ.
Πέρα από τις πολιτικές επιρροές που διαμόρφωσαν τον Μαμντάνι, ο πολιτισμικός του πλούτος προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τη μητέρα του.
Σε συνέντευξή της το 2019 στο Institut français, η Ναΐρ είχε πει:
«Προερχόμενη από μια χώρα όπως η Ινδία, που υπέστη αποικιοκρατία για πάνω από 100 χρόνια, συχνά άλλοι μιλούν για εμάς αντί για εμάς. Αυτό συμβαίνει παντού. Ήρθε η ώρα να πούμε τις δικές μας ιστορίες, με τον δικό μας τρόπο».
Για τη Ναΐρ, η οποία κάποτε απέρριψε την ευκαιρία να σκηνοθετήσει το The Devil Wears Prada, «κάθε ταινία είναι μια πολιτική πράξη. Πρέπει να επιλέξεις την οπτική, τη γλώσσα, τη μουσική, την ποίηση, γιατί τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από το να παρουσιάζεις τον κόσμο με αυθεντικότητα, από εκεί που ξεκινάει η ιστορία. Παίρνω μεγάλη χαρά όταν το έργο είναι αληθινό για εκείνους που ανήκουν εκεί, γιατί όταν κάνεις πραγματικά τοπικές ταινίες, τότε αυτές γίνονται οικουμενικές. Ο κόσμος μυρίζει την αλήθεια και την αυθεντικότητα».
Διαβάστε επίσης
Νέο «μήνυμα» Μαμντάνι στο Ισραήλ: Θα συλλάβουμε τον Νετανιάχου αν έλθει στη Νέα Υόρκη (Video)
Κεντάκι: Ο κινητήρας του αεροσκάφους της UPS πήρε φωτιά και αποκολλήθηκε – Συγκλονιστικά βίντεο
