Κίμπερλι Γκίλφοϊλ: Η σιδηρά κυρία της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα – Ωμή αμερικανική ισχύ και γκλίτερ
Η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ ήρθε στην Αθήνα την 1η Νοεμβρίου με είσοδο που θύμιζε περισσότερο πρεμιέρα σε κόκκινο χαλί παρά τυπική άφιξη διπλωμάτη. Όχι γιατί «το έπαιξε ντίβα», αλλά γιατί αυτό είναι ένα από τα προσόντα της: να μετατρέπει την παρουσία της σε γεγονός. Το πρώτο της μεγάλο δημόσιο «τεστ» ήταν ο ετήσιος χορός των Αμερικανών Πεζοναυτών. Εκεί, μέσα σε μια ατμόσφαιρα πατριωτικού τελετουργικού και αυστηρού πρωτοκόλλου, εμφανίστηκε με την άνεση ανθρώπου που έχει ζήσει χρόνια σε σκηνές και πλατό, και έδωσε από την αρχή το στίγμα: «Είμαι εδώ, βλέπω τα πάντα, και δεν σκοπεύω να περάσω αθόρυβα». Ηρθε με τον αέρα μιας γυναίκας που θεωρεί οτι έφερε στην Αθήνα κάτι που έλειπε: το Unapologetic American Power, την ωμή αδιαπραγμάτευτη αμερικανική δύναμη.
Το βιογραφικό της είναι το είδος της αμερικανικής καριέρας που θα έγραφε ωραία σε σειρά: πρώην εισαγγελέας στο Σαν Φρανσίσκο και στο Λος Άντζελες, μετά τηλεοπτικό πρόσωπο στο Fox News, και ύστερα βασικό στέλεχος του επικοινωνιακού μηχανισμού του Τραμπ. Από το δικαστήριο στην prime time τηλεόραση κι από εκεί στο κέντρο βάρους της αμερικανικής πολιτικής. Σε κάθε στάδιο, έμαθε κάτι πολύ συγκεκριμένο: πώς να ελέγχει το χώρο στον οποίο βρίσκεται. Όχι με φωνές αλλά με τρόπο που σε κάνει να σηκώνεις το κεφάλι όταν μπαίνει. Είναι persona εξουσίας, όχι διορισμένη διακοσμητική.
Και κάπου εδώ αρχίζει το κομμάτι που στην Ελλάδα συζητιέται με μισό μάτι θαυμασμού και μισό μάτι καχυποψίας: το glam της. Η κ.Γκίλφοϊλ δεν ντύνεται «ωραία» απλώς για να βγει φωτογραφία. Ντύνεται με λογική power dressing — σαν να φοράει πανοπλία από ύφασμα. Το glam της δεν είναι ροζ συννεφάκι, είναι πολιτικό εργαλείο. Σε έναν κόσμο όπου η εικόνα έχει γίνει νόμισμα ισχύος, εκείνη μιλάει τη γλώσσα της εικόνας άπταιστα. Και το κάνει με τρόπο που δεν αφήνει αμφιβολία για το τι εκπροσωπεί: σιγουριά, έλεγχο, και ένα «μην με υποτιμήσεις γιατί θα το μετανιώσεις».
Η κ. Γκίλφοϊλ χρησιμοποιεί το lifestyle ως «Δούρειο Ίππο». Σε μαγνητίζει με την εικόνα της τηλεπερσόνας, για να σου σερβίρει στη συνέχεια την σκληρή πολιτική ατζέντα. Είναι, ουσιαστικά, η πιο “Instagrammable” εκδοχή του αμερικανικού παρεμβατισμού.
Στην Αθήνα κινείται ανάμεσα σε δύο σύμπαντα με σπάνια τεχνική. Από τη μια, τα σαλονάτα events, οι δεξιώσεις, τα social στιγμιότυπα που ξέρει να στήνει με χειρουργική ακρίβεια. Από την άλλη, οι κλειστές συναντήσεις, η ψυχρή γεωπολιτική, τα χαρτιά της ενέργειας. Το ενδιαφέρον είναι πως δεν τα διαχωρίζει: τα δένει. Δεν χρησιμοποιεί τη λάμψη για να καλύψει το περιεχόμενο, τη χρησιμοποιεί για να το σπρώξει μπροστά. Σε απλά ελληνικά: κάνει την πολιτική να μοιάζει με κάτι που πρέπει να προσέξεις.
Η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ δείχνει να απολαμβάνει τον ρόλο. Δεν τον φοράει σαν αγγαρεία, τον φοράει σαν σκηνή. Και στην Ελλάδα πιστεύει ότι αυτό πιάνει. Εδώ υπάρχει μια αδυναμία σε πρόσωπα που καταλαβαίνουν το τελετουργικό της δημόσιας εικόνας και δεν ντρέπονται να παίξουν μπάλα. Άλλο πράγμα η «σοβαροφάνεια» κι άλλο η σοβαρότητα· κι εκείνη μοιάζει να ξέρει τη διαφορά. Μπορεί να χαμογελάει στο φακό, αλλά το μήνυμα είναι πάντα πολιτικό. Ακόμα και το χαμόγελο έχει υπότιτλο.
Το glam της όμως δεν είναι χωρίς σκιές. Στις ΗΠΑ το όνομά της κουβαλά την υψηλή πόλωση της εποχής Τραμπ, καθώς και παλιότερες καταγγελίες για ανάρμοστη συμπεριφορά σε επαγγελματικό περιβάλλον, που επιστρέφουν κάθε φορά που ανεβαίνει η προβολή της. Αυτό εδώ δεν λειτουργεί ως κουτσομπολιό αλλά ως υπενθύμιση: η νέα πρέσβειρα είναι πολιτικό πρόσωπο με ισχυρή ιδεολογική φόρτιση. Άρα, κάθε της βήμα στην Αθήνα θα διαβάζεται ταυτόχρονα σε δύο σκηνές: στη δική μας και στην αμερικανική εσωτερική.
Και τώρα το κυρίως πιάτο — γιατί γι’ αυτό ήρθε. Η κ. Γκίλφοϊλ δεν ήρθε στην Αθήνα για να συλλέγει μόνο φωτογραφίες. Κατέβηκε για να τρέξει την στρατηγική Τραμπ. Από τις πρώτες της παρεμβάσεις είπε καθαρά ότι βλέπει την Ελλάδα ως κρίσιμη πύλη υγροποιημένου φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Όχι απλώς για την αγορά, αλλά για την ασφάλεια. Το μεγάλο project που υπηρετεί είναι ο κάθετος ενεργειακός διάδρομος: LNG που αεριοποιείται στη Ρεβυθούσα και στην Αλεξανδρούπολη και ανεβαίνει προς Βαλκάνια, Κεντρική Ευρώπη και —ειδικά— Ουκρανία. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα ως ενεργειακό «σταθμό ανεφοδιασμού» μιας ηπείρου που θέλει να μειώσει τη ρωσική εξάρτηση.
Πίσω από τα τεχνικά, κρύβεται η γεωπολιτική πρόθεση της Ουάσιγκτον: να δέσει την Ελλάδα ακόμη πιο σφιχτά στη δυτική αρχιτεκτονική ασφάλειας, με ενέργεια, υποδομές και επενδύσεις αμερικανικού αποτυπώματος. Η συνάντησή της με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και οι επαφές της με το πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα δεν ήταν τυπικές «εθιμοτυπίες». Ήταν η έναρξη μιας θητείας που μετριέται σε ροές αερίου, λιμάνια, δίκτυα και συμμαχίες.
Το συνολικό πορτρέτο της κ. Γκίλφοϊλ στην Αθήνα είναι, τελικά, διπλό αλλά συνεκτικό. Είναι η «glam» πρέσβειρα που ξέρει ότι στη Μεσόγειο η δημόσια εικόνα χτίζει επιρροή γρηγορότερα από δέκα υπηρεσιακά σημειώματα. Και ταυτόχρονα η σκληρή πολιτική παίκτρια που δεν ήρθε για τουρισμό ισχύος, αλλά για να περάσει συγκεκριμένες γραμμές στο πεδίο της ενέργειας και της στρατηγικής. Αν το πετύχει, θα έχει κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να πάρει τη δημοσιότητα και το φως των προβολέων που πέφτει πάνω της και να το κάνει δύναμη στα χέρια της. Κι έτσι η Αθήνα αποκτά μια πρέσβειρα που δεν περνά απαρατήρητη ούτε στα σαλόνια, ούτε στους αγωγούς.
Διαβάστε επίσης:
Νέα Δημοκρατία: Στη… σκιά του ΟΠΕΚΕΠΕ
