Η οικονομία του πολέμου – Πώς, Ευρώπη, ΗΠΑ, Ισραήλ ενισχύουν τις βιομηχανίες όπλων
Η είδηση πέρασε σαν λογιστική υποσημείωση: 586 δισεκατομμύρια ευρώ ο τζίρος για τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες όπλων, ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ μέσα στο 2024. Λες και μιλάμε για καλλυντικά, για σαμπουάν ή για ηλεκτρικές σκούπες. Όχι για την πρώτη ύλη των πολέμων. Όχι για το σιδερένιο καύσιμο που κινεί τα μέτωπα από την Ουκρανία μέχρι τη Γάζα και από τον Καύκασο μέχρι την Αφρική.
Αλλά έτσι ήταν πάντα: όταν ο θάνατος γίνεται εμπόρευμα, το δελτίο κερδών έχει πάντα μεγαλύτερη αξία από το δελτίο καταγραφής των νεκρών.
Και η Ευρώπη -η «πολιτισμένη», η «δημοκρατική», η «ειρηνική»- ήταν φέτος η βασική πηγή της αύξησης. Η ίδια Ευρώπη που ψέλνει αντιπολεμικά τροπάρια και υπογράφει διακηρύξεις για «σταθερότητα» είναι η ήπειρος που τροφοδότησε τη μεγαλύτερη έκρηξη εσόδων στη βιομηχανία όπλων εδώ και μια δεκαετία. Δεν χρειάζεται μεγάλη σοφία: ο φόβος είναι χρυσωρυχείο. Και ο πόλεμος είναι η πιο αξιόπιστη αγορά.
Οι κυβερνήσεις, βέβαια, θα πουν ότι «οι εξοπλισμοί εξασφαλίζουν ειρήνη». Αλλά αν ίσχυε αυτό, με 586 δισ. τον χρόνο θα είχαμε ήδη χτίσει παράδεισο. Αντί για παράδεισο, όμως, χτίζουμε μια αγορά που θέλει διαρκώς περισσότερη ένταση για να επιβιώσει. Διότι, όπως κάθε αγορά, έτσι κι αυτή έχει ανάγκη από… ζήτηση.
Και η ζήτηση σ’ αυτή την περίπτωση είναι σάρκα. Είναι πόλεις. Είναι σύνορα που φλέγονται για να συνεχίσουν να κερδίζουν οι εταιρείες που πουλάνε «ασφάλεια». Δεν είναι παράδοξο: όταν το προϊόν σου είναι ο φόβος, δεν αφήνεις τον κόσμο να ηρεμήσει. Η ηρεμία είναι κακό για τη δουλειά.
Οι ΗΠΑ παραμένουν οι πρωταθλητές. Η Ευρώπη ανεβαίνει.
Το Ισραήλ -στη μέση μιας σφαγής στη Γάζα- βλέπει τις εξαγωγές του να φουσκώνουν. Και όλοι μαζί συνθέτουν το μεγάλο, αόρατο καρτέλ της σύγχρονης γεωπολιτικής: τους εμπόρους του πολέμου.
Σ’ αυτό το καρτέλ, η πολιτική είναι απλώς μάρκετινγκ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, PR. Και οι ζωές, κόστος μονάδας.
Το 2024 έδειξε και κάτι άλλο, πιο σκοτεινό: ότι όσο ο πόλεμος μεταβάλλεται σε οικεία πραγματικότητα τόσο η ειρήνη γίνεται ακριβό προϊόν πολυτελείας. Κάτι σαν το σπάνιο αγαθό που δεν πουλιέται, γιατί δεν συμφέρει.
Και μέσα σε όλα αυτά, η Ευρώπη χτίζει τον νέο της ρόλο και το μόνο που μένει να δούμε είναι αν οι πολίτες αυτής της ηπείρου θα δεχτούν να γίνουν μέτοχοι -ή θύματα- του ίδιου καρτέλ που πουλάει τον φόβο ως ασφάλεια και την ασφάλεια ως προϊόν…
Διαβάστε επίσης:
Ρωγμές στη Ν.Δ: Αγρότες, ΟΠΕΚΕΠΕ και ο φόβος πολιτικής αποσταθεροποίησης
Χριστούγεννα: Η δύσκολη άσκηση με την ακρίβεια σε θέρμανση, σούπερ μάρκετ και γιορτινό τραπέζι
Το ρήγμα μεγαλώνει – Η «Ιθάκη» οδηγεί το ΠΑΣΟΚ σε μετωπική σύγκρουση με τον Τσίπρα
