Κασσελάκης: «Ντροπή να ακούγονται κυνικές φράσεις όπως “τα σπίτια ξαναγίνονται” – Είναι η ζωή και οι αναμνήσεις των ανθρώπων» (photos/video)
«Είναι ντροπή να ακούγονται κυνικές φράσεις όπως “τα σπίτια ξαναγίνονται”. Γιατί το σπίτι δεν είναι οι τοίχοι. Είναι η ζωή και οι αναμνήσεις των ανθρώπων», τονίζει -σε ανάρτησή του στο Facebook- ο πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατίας, Στέφανος Κασσελάκης, μετά τις επισκέψεις του στην πυρόπληκτη Αχαΐα.
«“Τα σπίτια ξαναγίνονται”. Αυτό λένε χωρίς σκέψη τα κυβερνητικά στελέχη μετά από κάθε φωτιά που κατακαίει τις περιουσίες των ανθρώπων. Τα σπίτια όμως δεν είναι τα ντουβάρια, τα τούβλα. Είναι τα προσωπικά σου αντικείμενα. Είναι το κομμάτι του εαυτού σου. Οι αναμνήσεις σου. Η ζωή σου», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κασσελάκης, ενώ σε άλλο σημείο της ανάρτησης, τονίζει:
«Είναι ντροπή να ακούγονται κυνικές φράσεις όπως “τα σπίτια ξαναγίνονται”. Γιατί το σπίτι δεν είναι οι τοίχοι. Είναι η ζωή και οι αναμνήσεις των ανθρώπων. Κι όταν η κυβέρνηση που απέτυχε να το προστατεύσει, έρχεται μετά να το υποβαθμίσει σε τούβλα και τσιμέντο, προδίδει τους ανθρώπους και δεύτερη φορά».
Αναλυτικά η ανάρτηση του Κασσελάκη:
«”Τα σπίτια ξαναγίνονται”.
Αυτό λένε χωρίς σκέψη τα κυβερνητικά στελέχη μετά από κάθε φωτιά που κατακαίει τις περιουσίες των ανθρώπων.
Τα σπίτια όμως δεν είναι τα ντουβάρια, τα τούβλα. Είναι τα προσωπικά σου αντικείμενα. Είναι το κομμάτι του εαυτού σου. Οι αναμνήσεις σου. Η ζωή σου.
Χθες στην Πάτρα πήγα στο σπίτι του Γιάννη. Κάηκε ολοσχερώς. Αναμνήσεις μιας ζωής έγιναν στάχτη σε λίγα λεπτά. Εκεί που τώρα υπάρχουν στάχτες και αποκαΐδια κάποτε βρισκόταν το σπίτι του, το στούντιό του. Τα βιβλία και οι δίσκοι του. Αυτά που ήθελε να αφήσει ως κληρονομιά στα παιδιά του για να μπορούν μέσα από τα προσωπικά του αντικείμενα να τον γνωρίσουν καλύτερα.
Και εκεί στέκει και μια καμμένη ιτιά. Μια ιτιά που φύτεψε στη μνήμη της κόρης του της Νεφέλης.
Τώρα στέκει εκεί σαν μαρτυρία της φωτιάς που έκαψε τα πάντα.
Και γι’ αυτό είναι ντροπή να ακούγονται κυνικές φράσεις όπως “τα σπίτια ξαναγίνονται”.
Γιατί το σπίτι δεν είναι οι τοίχοι. Είναι η ζωή και οι αναμνήσεις των ανθρώπων.
Κι όταν η κυβέρνηση που απέτυχε να το προστατεύσει, έρχεται μετά να το υποβαθμίσει σε τούβλα και τσιμέντο, προδίδει τους ανθρώπους και δεύτερη φορά.
Και όταν ξαναφυτευτεί η ιτιά μέσα από τις στάχτες της, δεν θα γίνει γιατί οι πληγές σβήνουν εύκολα. Θα γίνει γιατί οι ρίζες της δεν κάηκαν. Γιατί οι ρίζες της είναι μνήμες και αγάπη. Και αυτές μένουν ζωντανές στην καρδιά του Γιάννη».
