Ο Γιώργος Κιμούλης στο topontiki.gr: Η Αριστερά είναι σε κατάσταση «σοκ» κι απέναντί μας έχουμε ένα τέρας (Video)
«Τα λέμε όλα» με τον Γιώργο Κιμούλη. Για τη ζωή του, το Θέατρο. Για την αξία της αφοσίωσης και της αυταπάρνησης στην Τέχνη του, τη δύσκολη δουλειά του δασκάλου, που πρέπει να ξύνει και να πετά προσεχτικά το «ανόητο εγώ» για να επιτρέψει να εμφανιστεί το «δημιουργικό εγώ».
Για την «οικειοποίηση του κινήματος #metoo, για το «σοκ της Αριστεράς», τις ιδέες που δεν κατάφερε να κάνει πράξη η γενιά του και που τώρα «φορτώνει τον επιτάφιο της ηττοπάθειάς της» στις νεότερες. Για την πίστη του ότι θα έρθει μια άλλη γενιά που θα πιστέψει πάλι…
Η συνάντηση του Αλέξανδρου Πηγαδά με τον Γιώργο Κιμούλη έγινε στο Θέατρο Μουσούρη, όπου φιλοξενείται φέτος «Η Συνάντηση» του Αμερικανού συγγραφέα Stephen Belber.
Η μετάφραση και η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Κιμούλη, ο οποίος έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μαζί του στην σκηνή του ιστορικού θεάτρου, η Κατερίνα Θεοχάρη και ο Βασίλης Γιακουμάρος.
–Το Θέατρο είναι η εργασία μου. Δε νοιώθω ότι δουλεύω στο Θέατρο. Παράγω έργο. Αυτό με κάνει να νιώθω ότι είμαι ζωντανός… Δεν ξέρω αν έχω το ίδιο πάθος, αλλά αυτό είναι η ζωή μου.
-Η αφοσίωση και η αυταπάρνηση έχουν άμεση σχέση με την τέχνη μας.
Ζούμε σε εποχές που άνθρωποι της αφοσίωσης όλο και λιγοστεύουν. Σα να μην είναι αναγκαία η αφοσίωση, πολύ δε περισσότερο η αυταπάρνηση. Μου τις μεταλαμπάδεψαν χωρίς να μου τις επιβάλουν…Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν πολλοί νέοι και νέες ηθοποιοί με αφοσίωση και αυταπάρνηση.
–Λόγω της τεχνολογίας έχουμε συνηθίσει ο «άλλος» να μην έχει σχέση με έναν ζωντανό άνθρωπο, αλλά με το είδωλό του. Ο άνθρωπος απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τον «ζωντανό άνθρωπο» κι αυτό συγχωρεί στην ανθρωπότητα πολλά εγκλήματα.
-Είναι δύσκολη η δουλειά του δασκάλου. Έχει ανάγκη ενός είδους «χειρουργικής επέμβασης». Να ξύσεις και να πετάξεις το «ανόητο εγώ» για να επιτρέψεις να εμφανιστεί το «δημιουργικό εγώ». Αυτά τα δύο «εγώ» είναι σχεδόν κολλημένα. Αυτή η δουλειά είναι δύσκολη και επικίνδυνη, γιατί κινδυνεύει μέσα στην προσπάθεια να καταστρέψει και το «δημιουργικό εγώ».
-Όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις έναν ηθοποιό απέναντί σου που μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο, τότε θυμώνεις μαζί του γιατί δεν το κάνει. Κάποια στιγμή, όμως, μπήκα σε μια απλή σκέψη: μπορεί να το κάνει, αλλά μπορεί να μην είναι η ώρα του, να μην είναι ο χρόνος του. Ότι θέλει το χρόνο του. Παλαιότερα, αυτή την υπομονή δεν την είχα.
-Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έννοια «ταλέντο»… Είναι θέμα αντοχής, δεν είναι ένα δώρο της φύσης ή του Θεού. Είναι μόνο δουλειά.
-Αυτό το πράγμα που λέγεται «ιδέα» έχει ηττηθεί. Δεν πιστεύω ότι αυτό θα κρατήσει για πολύ. Θα έρθει μια άλλη γενιά που θα πιστέψει πάλι…
Είναι σημαντικό πράγμα η πίστη. Έχει αρχίσει ήδη μια επιστροφή στην έννοια της πίστης στον παγκόσμιο χάρτη. Τη μετράμε, προς το παρόν, στον χώρο της θρησκείας. Δεν είναι μόνο μια επιστροφή στη θρησκεία, αλλά μια επιστροφή στην ίδια την έννοια της πίστης.
-Παρατηρώ ότι το σύστημα επετίθετο παλιότερα σε κάθε καινούργιο κίνημα, προσπαθώντας να το φιμώσουν με βίαιο τρόπο. Μετά περάσαμε σε μια περίοδο που προσπαθούσαν να το διακωμωδήσουν. Τώρα περάσαμε στη φάση της οικειοποίησης, διαγράφοντας την ταξική τους προέλευση, όπως το κίνημα #metoo.
Το κίνημα #metoo είχε ταξική προέλευση. Μαύρη ήταν η Tarane Burk και λαϊκής τάξης. Άρα, το «εγώ επίσης» που ζητούσε σε αντίστοιχα πλάσματα, να πάρουν θάρρος να μιλήσουν, είχε μια δύναμη. Το να εμφανίζεται, όμως, ένα πρόσωπο και να λέει, «κι εγώ επίσης»– το οποίο είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ στην τηλεόραση, μιλώντας για τα προσωπικά του, τις σχέσεις του, έχει κι ένα « θώκο» έκφρασης- δεν είναι το ίδιο. Όσο περισσότερα τέτοια πρόσωπα μπαίνουν σε αυτά τα κινήματα, τότε αυτά χάνουν τη δύναμή τους.
-Πιστεύω ότι η νεότερη γενιά θα κουραστεί από τον «επιτάφιο της ηττοπάθειάς μας». Γιατί είμαστε μια γενιά η οποία έχασε. Δεν έκανε πράξη αυτά τα οποία φανταζόταν. Δεν έκανε πράξη τις ιδέες της. Και ταυτόχρονα δεν είχε το θάρρος να βγει και να πει, «δεν έφταιγαν οι ιδέες μας, εμείς δεν κατορθώσαμε να τις κάνουμε πράξη, Προσπαθήστε εσείς». Και αρχίσαμε να υπονομεύουμε τις ίδιες τις ιδέες που είχαμε, και ξαφνικά γεννήθηκε ένα κενό για τη νεότερη γενιά.
-Η Αριστερά είναι σε μια κατάσταση «σοκ». Κι απέναντί μας έχουμε ένα «τἐρας», το οποίο με μεγάλη άνεση διευρύνεται.
(Αν αισθάνεται προδομένος μετά το δημοψήφισμα)
-Δεν αντιμετωπίζω συναισθηματικά όλο αυτό που συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ-χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Αριστερά πρέπει να είναι συναισθηματικά «αποχυμοποιημένη»-, αλλά η στάση μου δεν μπορεί να είναι: «Με πρόδωσες»…«Ο καθένας τόσος είναι», που λέει κι ο ποιητής.
Διαβάστε επίσης:
Αριάνα Γκράντε για τον πρώην της: Του είμαι ευγνώμων γιατί με βοήθησε να βρω τον «ήχο» μου
Πηγή: LIFESTYLE | topontiki.gr
