Το μεταναστευτικό αλλάζει και γίνεται ακόμη πιο εκρηκτικό με την κλιματική κρίση
Δεν είναι μυστικό το ότι, όταν η Ν.Δ. ανέλαβε την εξουσία το 2019, δεν υπολόγιζε το μεταναστευτικό ως ένα από τα προβλήματα που θα τάραζαν τη θητεία της. Στο δε Μαξίμου επικρατούσε η βεβαιότητα πως ακόμη και τα θέματα εξωτερικής πολιτικής θα αποτελούσαν εύκολα κεφάλαια, στα οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έβρισκε λύσεις.
Όλες αυτές οι βεβαιότητες διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα – φρόντισε ο Ερντογάν να θυμίσει στους αφελείς όλο το πακέτο των επιδιώξεων και των πρακτικών του, στις οποίες η χρήση και η καθοδήγηση μεταναστευτικών πληθυσμών είχε ξεχωριστή θέση. Βεβαίως η κυβέρνηση – βοηθούμενη και από την επιτυχή αντιμετώπιση της απόπειρας εισβολής στον Έβρο στις αρχές του 2020 – συνέχισε να διεκδικεί το συγκριτικό πλεονέκτημα στη διαχείριση αυτών των θεμάτων απλώς αντιπαραβάλλοντας τις πρακτικές της και την αποτελεσματικότητά τους με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που η εποχή της εύκολης δημοκοπίας έχει προ πολλού παρέλθει. Η κυβέρνηση δεν θεωρείται πλέον άφθαρτη ύστερα από έξι χρόνια θητείας – κάθε άλλο – και τα προβλήματα διαρκώς συσσωρεύονται. Η Τουρκία κάνει αισθητή την παρουσία της με κάθε τρόπο και ήδη έχει εντάξει στον σχεδιασμό της τρίτες χώρες, όπως η Λιβύη, η οποία αναλαμβάνει ρόλο προτεκτοράτου και μισθοφόρου της Άγκυρας.
Μαστίγιο και καρότο χωρίς αποτέλεσμα
Για τη γεωστρατηγική και την ενεργειακή διάσταση των τελευταίων ημερών και εβδομάδων θα διαβάσετε σε άλλες σελίδες του σημερινού «Ποντικιού». Δεν είναι όμως μικρότερης σημασίας το μεταναστευτικό, το οποίο έχει επίσης καταλάβει μεγάλο μέρος της επικαιρότητας και της ελληνολιβυκής και ευρωλιβυκής ατζέντας.
Αντιθέτως η διαλυμένη και ευρισκόμενη σε εμφύλιο Λιβύη αποτελεί αυτή την εποχή την κεντρική διέξοδο μεγάλων αφρικανικών πληθυσμών προς τις μεσογειακές χώρες της Ευρώπης, με πρώτες την Ιταλία και την Ελλάδα, προς τις οποίες έχουν προωθηθεί δεκάδες χιλιάδες μετανάστες φέτος.
Το μαστίγιο της ελληνικής κυβέρνησης με τις διακηρύξεις για σκλήρυνση της μεταναστευτικής πολιτικής της και το καρότο που μεταφέρει ο ΥΠΕΞ μεταξύ επίσημης και ανεπίσημης κυβέρνησης της Λιβύης δεν μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα και πολλοί αναρωτιούνται εάν είναι δυνατόν να επιτύχουν έστω ένα βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα.
Το γεγονός ότι η Λιβύη είναι ένα μη κράτος, του οποίου οι δύο κυριότεροι πάτρωνες – Τουρκία και Ρωσία – χρησιμοποιούν συστηματικά το μεταναστευτικό για να ασκήσουν ισχυρή πολιτισμική, κοινωνική και πολιτική πίεση στην Ευρώπη, είναι μια παράμετρος την οποία δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί αποκλειστικά με ίδια μέσα η Ελλάδα.
Η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ θα έπρεπε ήδη να έχουν αναλάβει σοβαρότερο ρόλο – και πάντως πολύ πιο σοβαρό από την απαράσκευη αποστολή του Ευρωπαίου επιτρόπου και των υπουργών προ ημερών, τους οποίους ο θρασύς πολέμαρχος Χαφτάρ πέταξε έξω επειδή δεν τον αναγνώρισαν ως κυβερνήτη.
«Πολύτιμοι» οι αποτυχημένοι
Όμως η πιο σοβαρή διάσταση του μεταναστευτικού είναι ότι αποτελεί ένα απολύτως πραγματικό πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων.
Ακόμη και τα παραδοσιακά εργαλεία κατανόησής του καθίστανται σταδιακά ανεπαρκή καθώς αναδύεται και ο παράγοντας της κλιματικής κρίσης, ο οποίος ανατρέπει κάποια δεδομένα, οξύνει υπέρμετρα κάποια άλλα και μεταβάλλει το μεταναστευτικό σε μια βόμβα τεράστιας ισχύος που αναμένεται πως θα εκραγεί τα επόμενα χρόνια με καταστροφικό αποτέλεσμα. Αλίμονο σε όσους βρεθούν ανέτοιμοι.
Ακριβώς γι’ αυτό αυξάνεται η σημασία των αποτυχημένων κρατών, των δικτατοριών, των περιφερειακών ηγεμονίσκων που βρίσκουν στο μεταναστευτικό ευκαιρίες για εύκολο κέρδος (τυπική περίπτωση η Λιβύη), για γεωπολιτικό εκβιασμό, αλλά και για δημογραφική και πολιτισμική αλλοίωση «ανυπάκουων» γειτόνων τους (τυπικό παράδειγμα η Τουρκία).
Πολλά και δύσκολα μέτωπα
Σε αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα καλείται να ανταποκριθεί σε μια σειρά μέτωπα, από τα οποία κανένα δεν σηκώνει προχειρότητα και όλα μαζί μοιάζουν με έναν ανεπίλυτο γρίφο:
1. Να διατηρήσει το στάτους μια δυτικής χώρας με εφαρμογή του διεθνούς δικαίου σε ό,τι αφορά τους πρόσφυγες.
2. Να προστατεύσει τα σύνορά της από ανεξέλεγκτες ροές μεταναστών.
3. Να αντέξει την ιστορικών διαστάσεων πίεση της Τουρκίας, των φίλων και των δορυφόρων της για τη μεταφορά ή/και τον έλεγχο μεγάλων ισλαμικών πληθυσμών στο κέντρο και την περιφέρεια της Ευρώπης – πολιτική που ήδη εφαρμόζει με επιτυχία ακόμη και σε μεγάλες χώρες της ηπείρου μας, όπως η Γερμανία κ.ά.
4. Να διεκδικήσει τη – μόνιμη και όχι ευκαιριακή – συνδρομή των συμμάχων και εταίρων της, ιδίως των Ευρωπαίων, οι οποίοι οφείλουν να συμμετάσχουν ενεργά στην προστασία των ελληνικών και ευρωπαϊκών συνόρων.
5. Να αναζητήσει και να προσελκύσει μετανάστες – τους οποίους έχει άμεση ανάγκη όσο και κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα με μείωση γεννήσεων και γήρανση πληθυσμού –, αν όχι πλήρως συμβατούς πολιτισμικά με την ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον πρόθυμους και ικανούς να συμβιώσουν αρμονικά σε βάθος χρόνου συνδέοντας τη δική τους προκοπή με αυτήν της χώρας μας.
Όσο δύσκολο φαίνεται το παραπάνω παζλ, τόσο αστείος είναι και ο ιδεοληπτικός καυγάς που γίνεται στο εσωτερικό της χώρας για το μεταναστευτικό.
Η διπλή στρατηγική του στρατάρχη Χαφτάρ: Τι ζητάει από Τουρκία, Αίγυπτο, Ελλάδα, Ιταλία και Ρωσία
Το ΠΑΣΟΚ θέλει μέτωπο κατά του Μητσοτάκη
Πήγε (Λιβύη), είδε και απήλθε… – Χωρίς αποτέλεσμα η επίσκεψη Γεραπετρίτη στην Τρίπολη
