Ορέστης Γιωτάκος: Το προφίλ του βιαστή – Η φυλάκιση δεν αρκεί
Με αφορμή τα όσα συνταρακτικά αποκαλύπτονται για την υπόθεση του Κολωνού, ρίχνουμε φως στο φαινόμενο της σεξουαλικής βίας και της παιδοφιλίας, με τη βοήθεια του ψυχιάτρου, Ορέστη Γιωτάκου, συγγραφέα του βιβλίου "Σεξουαλική βία".
Η έκταση του φαινομένου στην Ελλάδα, σημειώνει ο κ. Γιωτάκος, μπορεί να εξαχθεί μόνο μέσα από τον αριθμό υποθέσεων που καταγγέλλονται ή καταδικάζονται, αλλά αυτοί οι αριθμοί δεν αντικατοπρίζουν την πραγματικότητα. Έτσι, η πραγματική του επιδημιολογία παραμένει επί της ουσίας άγνωστη.
Το προφίλ του βιαστή
Σκιαγραφώντας το προφίλ του βιαστή, ο Γιωτάκος τονίζει: “Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για άνδρα, με βασικό ψυχολογικό χαρακτηριστικό την έλλειψη ενσυναίσθησης, δηλαδή την έλλειψη κατανόησης του πόνου και της βλάβης του άλλου.
Αυτό αποτελεί πυρηνικό στοιχείο της ψυχοπαθητικής προσωπικότητας, η οποία, αν και αντιστοιχεί στο 3% περίπου του πληθυσμού, ευθύνεται για το 70% περίπου της γενικής, και της σεξουαλικής εγκληματικότητας”.
Ο κύκλος της κακοποίησης
Υπάρχουν όμως και περιβαλλοντικοί παράγοντες που συμβάλλουν στο συγκεκριμένο φαινόμενο.
“Σταθερό εύρημα σε πολλές περιπτώσεις σεξουαλικής βίας είναι τα υψηλά ποσοστά πρώιμης σεξουαλικής κακοποίησης των ίδιων των δραστών, γεγονός που υποδηλώνει τον λεγόμενο κύκλο της κακοποίησης”, εξηγεί ο κ. Γιωτάκος.
Χιλιάδες οι παιδόφιλοι στην Ελλάδα
Για την περίπτωση της παιδοφιλίας, η διεθνής βιβλιογραφία υποδεικνύει ότι το 0,5% περίπου του πληθυσμού πληροί τα διαγνωστικά κριτήρια για αυτήν.
“Αν και το ποσοστό φαντάζει μικρό, στη χώρα μας αντιστοιχεί σε αρκετές χιλιάδες πληθυσμού με αυτήν την διά βίου εμμονή. Δεν υπάρχουν όμως μόνο οι επιβεβαιωμένοι δράστες. Ένα άγνωστο ποσοστό ατόμων έχει επι χρόνια επαναλαμβανόμενες και επίμονες σεξουαλικές τάσεις και φαντασιώσεις που αφορούν σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά, δηλαδή παιδοφιλία, αλλά για διάφορους λόγους δεν έχει δράσει ακόμη έναντι παιδιών”.
Τα κενά του ελληνικού συστήματος
Αν υποθέσουμε ότι ένα τέτοιο άτομο αναγνωρίζει ότι έχει μια τέτοια εμμονή και θέλει να την αντιμετωπίσει, πού θα μπορούσε να απευθυνθεί;
“Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάποια θεραπεία για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας ή την τροποποίηση της σεξουαλικής συμπεριφοράς, στην περίπτωση των παραφιλιών.
Η έλλειψη όμως ειδικής θεραπείας (therapy) δεν θα πρέπει να μας αποθαρρύνει για την εγκατάσταση προγραμμάτων αντιμετώπισης (treatment programs). Τέτοια προγράμματα εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες στον σύγχρονο δυτικό κόσμο και θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την εμπειρία, με τη βοήθεια και της τεχνολογίας”.
“Η φυλάκιση δεν αρκεί”
“Στη χώρα μας η φυλάκιση αποτελεί το μοναδικό μέσο αντιμετώπισης των σεξουαλικών δραστών, αν και αυτή θα έπρεπε να αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος παρακολούθησης και πρόληψης της υποτροπής. Η φυλάκιση δεν μπορεί να συνεχίζει να αποτελεί τον μόνο τρόπο αντιμετώπισης της σεξουαλικής βίας. Απαιτείται ευρύτητα πνεύματος, διεπιστημονική σκέψη, κοινωνικό θάρρος και πολιτική βούληση”, καταλήγει ο κ. Γιωτάκος.
Πηγή: thecaller.gr
